Oude liefde roest niet
Geplaatst op 1 september 2015
Rob Schuckard was vogelwachter op Engelsmanplaat, studeerde af als bioloog aan de Universiteit van Amsterdam, begon in Friesland een leven als duurzame en weidevogelvriendelijke melkveehouder, maar verloor een juridische strijd tegen de afgedwongen waterpeil-verlagingen. Dat was zo’n 30 jaar geleden. Rob verkocht zijn boerenbedrijf en emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Daar is hij nu duurzaam bosbouwer. Hij heeft tijd voor onderzoek aan kanoeten en rosse grutto’s.De rosse grutto’s die Rob onder zijn hoede heeft zijn de kanjers die in één ruk van Alaska naar Nieuw-Zeeland vliegen. Dat is meer dan 11.000 kilometer zonder onderbreking doorvliegen, maar het scheelt wel een najaarsstop in de Gele Zee. Tijdens de voorjaarstrek terug naar Alaska maken ze daar toch een stop, al moeten ze ook dan 10.000 kilometer overbruggen om de kusten van Korea of China te bereiken.
In dat dichtbevolkte oosten van Azië is door ongebreidelde inpolderingen steeds minder plek voor rosse grutto’s. De vogels die in Noordwest-Australië overwinteren kregen de laatste jaren grote klappen. Gek genoeg suggereerden tellingen in Nieuw-Zeeland een stabilisatie van de daar overwinterende aantallen. Zou dit verschil te verklaren zijn door een contrast in trekstrategie? De Australische rosse grutto’s zijn immers twee keer per jaar op de Gele Zee aangewezen en de Nieuw-Zeelanders alleen in het voorjaar.
Rob en zijn collega’s hebben de afgelopen jaren veel rosse grutto’s individueel herkenbaar gemaakt met kleurringen. Ook checkten ze regelmatig welke er nog in leven waren. Nieuw detectivewerk met deze gegevens laat zien dat de overleving van de Nieuw-Zeelandse rosse grutto’s de laatste jaren wél verminderd is, zij het wat geringer dan bij de Australische vogels. Tellingen vertelden maar een deel van het verhaal. Vanwege een wat grotere dan gemiddelde aanwas van jonge vogels – zij blijven enkele jaren in Nieuw-Zeeland voor ze hun eerste trek maken – was het overlevingsprobleem verborgen gebleven.
