Nu te zien: de middelste bonte specht

Vanaf dat moment werd de ‘mibo’, in vogelaarsjargon, een jaarlijkse broedvogel, hoewel nog steeds in zeer klein aantal. Tot rond 2005 de aantallen exponentieel begonnen te groeien. Nu telt Nederland wel zo’n 1900-2400 paar, verspreid over vooral Limburg, Brabant, Gelderland en Overijssel. Maar ook in andere provincies als Drenthe, Friesland en Utrecht begint de soort voet aan de grond te krijgen.

Op rustige, liefst zonnige dagen in februari en maart zijn de middelste bonte spechten actief en worden paren gevormd en territoria afgebakend. Middelste bonte spechten roffelen heel zelden, maar roepen veel. Naast een normale, grote bonte specht-achtige roep die in kenmerkende series worden voorgedragen, laat het (ongepaarde) mannetje ook nog een nasale, gaai-achtige roep horen, die lijkt op een bepaalde roep van de havik.

In bossen in Limburg, Twente en de Achterhoek is de meeste kans op een ontmoeting met deze bijzondere specht. Zoek hem in oudere, enigszins open loofbos met veel bomen met een ruwe schors, zoals eik, linde, els, wilg en populier. Hij zit vaak hoog in bomen.

Meest opvallende kenmerk van de middelste bonte specht is het witte ‘gezicht’ – dit in tegenstelling tot de veel algemenere grote bonte specht – en z’n rode pet. Daarnaast heeft hij roze op de onderbuik en is hij gestreept op de flanken. De middelste bonte specht is slechts een fractie kleiner dan de grote bonte, maar een stuk forser dan de kleine bonte specht.