Nu te zien: de beflijster

De beflijster is de alpiene tegenhanger van de merel, de ‘bergmerel’ dus eigenlijk. Hij broedt in Scandinavië op de fjells en in de Alpen net boven de boomgrens. De Scandinavische vogels trekken bij ons door. Ze zoeken liefst wat schraal terrein op: duinen met buntgras, pijpenstrootje en korstmossen, maar ook heidevelden en grasland met kort gras, zoals schapenlandjes. Beflijsters zijn wel wat schuw, maar als je je rustig gedraagt en geduld hebt, echt wel fraai te zien. Speur met een kijker zorgvuldig de grond af, want ze foerageren net als merels en kramsvogels vooral op de grond. Als ze de borst naar je toe draaien zijn vooral de mannetjes opvallend, maar op de rug gezien zijn ze goed gecamoufleerd.

Qua kleed lijkt de beflijster zeker op een merel, maar er zijn opvallende verschillen. Zo heeft het mannetje naast de grote witte ‘bef’ heel veel grijs in de vleugels. Een vrouw beflijster is bruiner, maar heeft ook een aanzet van een bef. De beflijster is verder steviger en forser dan een merel – bijna zo groot als een kramsvogel – met een langere staart en duidelijk langere vleugels, waaraan je ziet dat het meer een trekvogel is dan de merel. Stoere vogels.

Dan is het zaak om ook goed op het geluid te letten. Ze roepen in vlucht een kramsvogelachtig ‘tsjirrr’. Aan de grond alarmeren ze met een snijdend ‘tsjak’, alsof je twee kiezels tegen elkaar slaat, maar ook maken ze kramsvogelachtige geluiden. Op zachte dagen krijgen beflijsters het voorjaar in de bol en kun je het geluk hebben ze te horen zingen. De zang is lang niet zo warm van klank en melodieus als die van de merel, maar toch aangenaam om te horen.