Nu te zien: de aalscholver

Een aalscholver zwart? In essentie heeft deze vogel inderdaad zwarte veren, maar al in de vroege winter komen aalscholvers in ‘prachtkleed’. Meest opvallend zijn dan de witte dijvlek en de overwegend witte kop met sprieterige kruinveren.

Ook de naakte huid bij de snavel verkleurt, het oog is smaragdgroen. Het zwart op de onderzijde heeft een fraaie groene glans. De mantelveren zijn bruin met een zwarte rand. Als je beter kijkt, zie je dat de aalscholver een bont palet aan kleuren te bieden heeft.

Aalscholvers zijn wat we ‘winterbroeders’ noemen. Ze broeden erg vroeg en zitten vaak al in februari op de eieren. In sommige kolonies, vooral in het zuidwesten van Nederland, worden de eerste eieren nóg vroeger gelegd, soms al in december. Het is echt geweldig om het reilen en zeilen van een aalscholverkolonie van dichtbij mee te maken. Dat kan vanuit vogelhutten die in diverse aalscholverkolonies staan, zoals in het Naardermeer, de Oostvaardersplassen en de Lepelaarsplassen bij Almere. 

Je ziet aalscholvers tegenwoordig ook vaak op palen in en om de stad zitten om hun vleugels te drogen. Ze zijn niet zeldzaam.

Op het nest wordt vaak gebaltst, waarbij het mannetje zijn kop omhoog gooit en wappert met z'n vleugels die wel dichtgevouwen blijven. De kennelijk aantrekkelijke witte dijvlekken zijn steeds goed zichtbaar. De geluiden die ze hierbij maken dragen ver en zijn doordringend. Aalscholvers halen voor de nestbouw overal takken vandaan. Die worden losgetrokken van bomen of bij de buren gestolen.

Je hoort nog wel eens zeggen: aalscholvers, daar komen er steeds meer van. Teveel, bedoelt men dan vaak. Dat is onzin, de soort neemt al sinds 2010 sterk in aantal af, van 24.000 broedpaar tot 15.000 in 2022. Aalscholvers leven vooral van commercieel oninteressante vis, zoal pos.