Oktober-vogeldrukte op Texel

Er verscheen een kleine kokmeeuw, een zeer zeldzame dwaalgast uit Amerika, die de veerboten tussen Den Helder en Texel gezelschap hield in en rond de havens.

Daarna keerde een oude vriend terug: de brileider. Na zes maanden afwezigheid verscheen hij weer, ditmaal in eclipskleed – de overgang tussen twee verenkleden. Hoewel velen dit bruin-wit-beige kleed minder aantrekkelijk vinden dan het zogenaamde prachtkleed (zie mijn blog van januari), vond ik hem nog steeds schitterend.

Een leuke bijkomstigheid was dat hij vaak rustig aan de kant zat, zodat velen hem van dichtbij konden bewonderen en fotograferen. Een vogel in eclips moet immers uitrusten: vliegen kost meer energie met onvolmaakte veren.

Een week later dook er een grote pieper op, een doortrekker uit Siberië. Deze in Nederland zeldzame pieper is niet zo opvallend, maar wél lastig te fotograferen. Ik zag dat veel fotografen samen achter hem aanliepen, dus besloot ik de vogel bij zonsopgang op te zoeken in de hoop dat ik alleen zou zijn. Dat lukte.

De vogel raakte snel aan mij gewend, en ik kon hem op ongeveer tien meter afstand langdurig observeren en fotograferen.

De grote klapper was een nieuwe melding van een jonge giervalk die over een groep vogelaars op De Hors vloog – de tweede in anderhalf jaar op Texel (zie mijn eerdere blog).

De Texelse vogelaars zijn bijzonder goed in het volgen van zulke vogels, dus stapte ik vol spanning op de fiets ondertussen de meldingen via de app-groep goed in de gaten houdend. Om een lang verhaal kort te maken: ik was overal net te laat. Zelfs op het moment suprême, toen de giervalk een duif pakte en redelijk dicht bij de weg op een weiland landde.

En, zoals we weten, verliezen sommige ‘vogelaars’ op zulke momenten hun verstand: de verkeerschaos die daardoor ontstond, haalde zelfs het landelijke nieuws. Waarom parkeert iemand zijn auto midden op de weg, terwijl anderen in de berm staan? Zo krijgen alle vogelaars een slechte naam. Door de drukte vloog de vogel weg met zijn prooi. Enkele minuten later vond ik hem terug, zo’n 500 meter verderop, waar hij ongestoord zijn buit helemaal opat. Daar kon ik nog enkele leuke foto’s maken, voordat hij de Slufter invloog. Hij bleef daar een paar dagen, tot storm Benjamin de hele Slufter liet overstromen. Weg jachtgebied, weg giervalk.

Tot slot van de maand oktober kwamen er nog twee bijzondere trekvogels Texel bezoeken: een jonge vorkstaartmeeuw – een van de mooiste meeuwen – die een dag lang in de TESO-haven verbleef. Ook bivakkeerde een kleine alk op loopafstand van mijn huis, een uur lang vlak langs de oever voordat hij verder trok. Beide vogels trekken zuidwaarts uit het koude noorden en kunnen vliegend langs de kust worden gespot. Af en toe verblijft er eentje kortstondig nabij de kust, en met wat geluk kun je ze prachtig observeren en fotograferen.

Oktober was dus enerverend, op naar november.