Een rustige meimaand

Het hoogtepunt vormde zonder twijfel de groep van ruim twintig bijeneters die enkele weken bivakkeerden in de Kennemerduinen. Ik heb deze prachtige vogels vaak in zuidelijk Europa gezien, maar nog nooit echt goed in Nederland. De vogels in de Kennemerduinen waren honkvast en dat bood kansen. Ze waren er al een paar weken toen ik voor werk naar Zuid-Holland moest. Dat bood mogelijkheden, ik kon de hele middag en vroege avond voor de bijeneters vrijmaken. 

Al heel snel na aankomst hoorde ik het kenmerkende en gezellige gebrabbel. Maar o, wat waren ze druk en schuw, heel anders dan in Spanje! De vogels waren de aanwezige vogelaars telkens te snel af. Het lukte me flink wat foto’s te maken, maar ze waren steeds net te ver weg. Net toen ik naar huis wilde gaan en nog even op een heuveltje iets te eten pakte, hoorde ik ineens het ge-pruu-pruu weer. Ik liet meteen alles vallen en greep mijn camera. Een paar bijeneters vlogen laag over en om mij heen. Zo kon ik op de valreep toch nog een paar mooie foto’s maken.

Al eerder schreef ik over mijn bijzondere band met een paartje wespendieven. Natuurlijk heb ik ze weer gezocht in het Horsterwold. Ik ben er drie keer geweest, maar heb ze niet meer gezien. Dat is jammer, want ze hadden hier half juni wel moeten zijn! Ook het paartje zeearenden nabij het Veluwemeer die ik jarenlang heb gevolgd, is er niet meer; het nest lag er verloren bij. Vorige week was voor mij op vogelgebied dus niet de beste week.

Toch werd de kater iets minder toen er ineens een nieuw stel wespendieven in hetzelfde territorium verscheen. Omdat ook deze vogels bereid leken een soort vriendschap met me aan te gaan, vermoed ik dat het wel eens het bekende mannetje zou kunnen zijn met mogelijk een nieuwe partner. Door de felle zon heb ik niet echt mooie foto’s kunnen maken, maar ze kwamen wel heel dichtbij! Desondanks ga ik die prachtige meid, met haar zwart-wit gevlekte ‘manen’ en witte buik, zoals ik die vijf jaar heb mogen aanschouwen, nog wel missen.

Maar liefst drie roodkopklauwieren deden dit voorjaar Texel aan! De soort is vrij algemeen in Zuid-Europa en heeft lang geleden ook bij ons gebroed, maar is hier tegenwoordig een zeldzame dwaalgast. De eerste en laatste waren kort te plekke, maar de tweede bleef enkele dagen op het iets te drukke noordelijke puntje van het eiland. Met zijn rode kapje en het typerende klauwiermaskertje is het een bijzonder fraaie verschijning.

Zoals alle klauwieren spietst hij zijn prooi soms op een doorn, een soort bewaarplek voor een later snackje. Klauwieren zitten doorgaans op de hoogste plek van een lage struik. Hoewel dat ideaal lijkt voor foto’s, was dit exemplaar behoorlijk schuw en hield hij afstand van de drukte. Ik besloot een poging te wagen in de relatieve rust van de late avond. Bevriend fotograaf Jos had hetzelfde idee! Met de avondzon in de rug verscholen we ons op gepaste afstand van een van zijn vaste stekjes achter het struikgewas in de hoop dat wij geluk hadden. Het duurde zeker een paar uur, maar hij verscheen wel. En dat leverde een paar prachtige plaatjes op!