Een nieuw lentegevoel

Toen ik nog alleen in Nederland woonde, had ik mijn momenten die me een lentegevoel gaven: de eerste grutto, de eerste tjiftjaf, de eerste bloeiende vroegeling of de winterakonieten bij mijn moeder in de tuin. Nu ik deels in Estland verblijf, krijg ik ineens een andere lente voorgeschoteld.

Corona houdt me hier langer vast dan de bedoeling is, gewoonlijk ben ik maandelijks in Nederland. Maar, dat geeft me de mogelijkheid om mijn eerste Estse lente mee te maken. En die is anders dan ik gewend ben. Ik probeer er grip op te krijgen: wat is nu precies dat nieuwe lentegevoel?

Begin april en nog steeds geen grutto, nog steeds geen tjiftjaf. Die gaan het dus niet worden. En toch is het al wel lente, althans soms, lijkt het. De temperatuur tikte van de week de 10 graden aan, de zon schijnt af en toe en voelt langzaamaan warmer aan en soms zie ik een eerste zoemend insect. Citroenvlinders vliegen door bos en park, speenkruid staat in bloei en bosanemonen staan in knop. Zijn dat ze dan, de nieuwe lenteboden? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Ik moest er even over nadenken, de afgelopen weken terughalen. Eind februari zat er al een bergeend, de vroegste in vele jaren. Maar een bergeend…lente… nee, dat klopte niet. Dat bracht toch niet de tjiftjaf-emotie los van YEAH. Vannacht was ik er ineens uit. Ik werd wakker en ik wist het.

Het was op 26 februari. Na een winter vrijwel zonder sneeuw, lag er nu ineens centimeters, op sommige plekken meer dan een decimeter. Oud collega Gerrit Gerritsen had me dezelfde ochtend al per app gewaarschuwd: het gaat gebeuren, ze komen eraan, het is een kwestie van dagen!

En het klopte. Net buiten het dorp zag ik hem staan. In de sneeuw. Stoer. Kop omhoog. Tussen vijf grauwe ganzen. Net of hij daar hoorde. Een kraanvogel… Hij zei niks, althans ik hoorde niks. Dat was dan jammer, want dat had het nog mooier gemaakt. Maar toch, nu wist ik het zeker. De winter kan doen en laten wat ie wil, maar het zit er bijna op.

Je voelt op dat moment bijna je maag op en neer springen van vreugde. Maar ook van bewondering. Hij had ook in Spanje kunnen blijven, lekker warm, genoeg te eten. Of misschien kwam hij wel uit Ethiopië of Israël. Je krijgt enorm veel bewondering op dat moment. Geen lekkere Spaanse eikels of Israëlische mais, maar droge Estse stoppel van vorig najaar. Om maar als eerste terug te kunnen zijn op zijn geliefde broedplek, ergens in een hoogveen, in een rietkrag of een verruigd stuk grasland.

Nog geen partner te zien, maar wat maakt het uit. Hij is er en gaat niet meer weg. Sneeuw? Who cares? Hij lacht er om. Twee dagen later was hij verdwenen, maar diezelfde avond hoorde ik hem. Misschien niet dezelfde, maar who cares. De kraanvogels zijn terug, de lente is begonnen!