Het regent... wielewalen

Het is vandaag 17 augustus. Sinds een week voelt het herfstig aan hier in Estland. De ene na de andere depressie komt via Nederland, Noord-Duitsland en de Oostzee het land binnen. Na weken zonnig weer en een heerlijke temperatuur is ons zomerquotum blijkbaar op.

Het regent. Hard. Sinds een paar uur. In de ochtend was het nog droog en ben ik naar de trektelpost geweest voor een vroege ochtendtelling. Het viel wat tegen. Gisteren was er nog een wielewaal gezien, vandaag had ik die mazzel niet. Het blijft een zogenaamde krent in de pap, een wielewaal op je telpost.

Vorig jaar overkwam me het wel. Dat was op 7 augustus. Om half acht in de ochtend zaten er ineens drie wielewalen naast me in een populier. Geen idee waar ze vandaan kwamen. Het was een mannetje en twee vrouwtjes of jongen. Dat kan ik niet goed zien. Een minuut later vliegt er een vierde in de boom. Weer een vrouwtje of jong. Heel snel daarna vliegen ze met zijn vieren weg, de lucht in, richting onbekend. Voor mij. En als dan twintig minuten later de vijfde wielewaal langs vliegt, dan kan je dag niet meer stuk.

Vanochtend dus geen wielewalen. En nu regent het. Het is nog niet koud, dus de buitendeur naar mijn balkon staat open. De regen maakt dat het allemaal lekker fris ruikt buiten. Opeens hoor ik de rauwe roep van tóch een wielewaal, heel anders dan het bekende dudeljo. Daarna nog twee keer.

Blijkbaar zit er ééntje in de bosrand achter het huis. Ik zie niets, maar de vogel blijft roepen. Ik loop met mijn kopje thee naar het balkon. Het plenst echt. Waarom gaat zo’n wielewaal met dit weer zitten roepen? Ik zou wegkruipen onder een dik bladerdek en me gedeisd houden tot het droog is. Deze niet dus. Ineens zie ik een vogel uit de lucht naar beneden dwarrelen. Kijker erop: wielewaal. Mannetje. Zou die nu echt uit de lucht gekomen zijn in deze regenbui? Blijkbaar.

Nauwelijks bijgekomen: weer een mannetje wielewaal komt uit de lucht naar beneden. Ongelooflijk, wat een beesten. Ze vallen beide in achter de bosrand. Ik zie ze maar een paar seconden, dan is het voorbij. De eerste roepende vogel is stil. Blijkbaar is het niet meer nodig om te blijven roepen.

Wat blijft hangen is de vraag waarom die eerste vogel met dit weer zat te roepen. En de vraag of wielewalen dus echt met deze buien gewoon doorvliegen. Want daar leek het wel op. Twee vragen, nog geen antwoord. Er valt nog veel te ontdekken, hier in Estland.