Graag een meidoornhaag

Sóms hoor je in de brij van nieuws iets waar je blij van wordt. Zo hoorde ik laatst een bericht dat men in België van plan is om maar liefst 4.000 km meidoornhaag te herstellen of opnieuw aan te planten. Een geweldig idee! Een meidoornhaag is een opzichzelfstaand ecosysteem met veel specifieke bewoners.

In Brabant en Limburg werden meidoornhagen traditioneel gevlochten , dat werden Maasheggen genoemd. Ze waren ondoordringbaar. Dit heggenlandschap was een doorn in het oog van de Romeinse heersers, die tijdens hun honger naar een groter rijk stuitten op die Maasheggen. Naar het schijnt kostte het de Romeinen veel tijd om doorgangen in de stekelige hagen te creëren en hun opmars naar het noorden door te zetten. Zo’n ondoordringbaar struweel is natuurlijk een ideale nestplaats voor vogels.

Helaas zijn veel van deze hagen in de jaren ‘70 van de vorige eeuw vanwege efficiëntie en schaalvergroting in de landbouw weggehaald. Daarnaast zijn veel meidoornheggen geruimd omdat ze gevoelig zijn voor infectie met perenvuur, een bacterie die ook fruitbomen kan aantasten. Maar met het verwijderen van vele kilometers haag verdween een prachtig broedgebied voor talloze zangvogels, zoals de geelgors. Fantastisch, om dat in ere te herstellen.

In het kader van meer biodiversiteit in onze eigen tuin vonden mijn vrouw en ik het net als de Belgen een goed idee om een meidoornhaag aan te planten. In 2011 had ik een enorme coniferenhaag weggehaald, want die was zeven meter hoog en ontnam ons een prachtig uitzicht. Verder zorgt zo’n coniferenhaag niet voor erg veel biodiversiteit, dus dat leek te verantwoorden.

Toen de coniferenhaag eenmaal weg was, ontstond er een openverbinding met het weiland achter ons huis. Mooi, maar koeien konden zo de tuin inlopen en dat was uiteraard ook weer niet echt wenselijk. Daarom hebben we maar gekozen voor een traditionele veekering in de vorm van een meidoornhaag. Zo’n stekelhaag was namelijk lang de voorloper van het prikkeldraad.

Onze meidoornhaag heeft zich in minder dan zeven jaar tijd ontwikkeld tot een robuust stukje natuur. De zwartkop en merel broeden alweer een tijdje in fort knox; de doorns zijn hun natuurlijke bescherming. En in de wintermaanden hebben we regelmatig geelgorzen in de haag zitten, die bescherming zoeken en soms ook op onze wintervoedering afkomen.

Het zou de kers op de taart zijn als we de geelgors als broedvogel mogen verwelkomen in onze tuin. Maar het is sowieso genieten van zo’n haag. De bloesem trekt veel zweefvliegen, hommels en solitaire bijen aan en ook een vlindersoort als het boomblauwtje komt eropaf. En later, in het najaar wanneer de bessen rijp zijn, is het een paradijs voor kramsvogels en koperwieken.

Een haag in plaats van een houten erfafscheiding geeft meer leven in uw tuin, zorgt voor beschutting voor vogels en kleine zoogdieren en geeft egels de mogelijkheid om van tuin naar tuin te migreren. Daarnaast gebruikt u geen tropisch hardhout meer - waar de meeste schuttingen van gemaakt zijn – dus het is een echte win-win situatie. Beter voor de biodiversiteit in uw tuin en beter voor het milieu!