(Y)oehoe!

De kans dat je oehoes kan zien in Nederland, is de laatste jaren sterk toegenomen. Mede dankzij een herintroductieprogramma van onze oosterburen is de oehoe overgewaaid naar Nederland. Vanaf het eerste gedocumenteerde broedgeval in 1997 is de populatie hier gegroeid naar zo’n 80 territoria.

Een goede plek om een oehoe overdag te bewonderen, is de steengroeve in Winterswijk waar een nest is met een uitkijkpunt op veilige afstand voor de oehoes. Elk jaar bracht dit stel een tot drie jonge vogels op de wereld. In het voorjaar, voordat er veel blad is, liet de vrouw met de jonge vogels zich goed zien in de ochtendzon. Vorig jaar zomer was er in Winterswijk een oehoe verkeersslachtoffer geworden, en nu zie ik dat er maar één roepende en baltsende oehoe wordt waargenomen bij het nest. Triest als er voor het eerst in jaren geen jonge oehoes groot worden in de steengroeve van Winterswijk.

Hoewel de kwetsbare locaties van waarnemingen zorgvuldig geheim worden gehouden (dat doe ik hier dus ook), kreeg ik enkele weken geleden een bericht van een bekende, dat er een oehoe was die overdag weinig moeite nam om zich te camoufleren. Ik ging erop af.

Bij aankomst op de locatie zei een aardige mevrouw met kinderwagen: “Die kant op, je kunt hem niet missen!” Inderdaad, daar zat het prachtbeest op een tak van een dennenboom op ongeveer acht meter hoogte met twintig mensen die een bezoek aan de uil brachten.

Helaas zat de oehoe in de schaduw met de rug naar de menigte toe. Hoewel de eerste vijf uur dodelijk saai waren, bleef ik wachten. Af en toe kwam de vogel uit zijn slaap en bewoog-ie, poetsend en kijkend naar achteren, wat tot een spervuur van camerageluiden leidde, zonder dat verstorend leek te werken. Alleen de hondjes van wandelaars maakten hem echt wakker. Met belangstelling volgde hij ze, wellicht met de gedachte ‘dat lijkt me lekker!’

De zon, die steeds lager kwam te staan, scheen ineens door de bomen op de vogel en de oehoe draaide zich om, nu met zijaanzicht. Maar, nu zat er een irritante tak voor zijn gezicht! De fotografen wrongen zich in bochten om de tak te vermijden, wat alleen mogelijk bleek van bijna onder de vogel. Ik vond een plek, op afstand, waar ik zijn gezicht mooi kon zien. Hoewel de onderste derde van de vogel bedekt was met een dennentak, begon ik staand op mijn tenen te schieten. Het was winderig en de dennentak bewoog heen en weer.

Toen gebeurde iets wat me soms met veel geluk en dankzij mijn camera overkomt. Ik zag het pas goed toen ik thuis de foto’s bekeek. Ik bleek enkele foto’s te hebben waarbij de oehoe volledig in beeld was en ook z’n ogen wijd open had. Het nut van ‘volhouden’ en een camera hebben die tien foto’s per seconde schiet.

Ook na dit moment, was ik blijven hangen totdat het schemerde, in de hoop dat er nog iets bijzonders gebeurde. En inderdaad, de oehoe ging plots jagen. Het was te donker om ’m vliegend te fotograferen, maar op de kale takken die hij koos kreeg ik veel betere mogelijkheden voor een foto dan daarvoor. Bovendien was hij actief met een alert en helder gelaat.

Geweldig om te zien hoe de uil ritmisch zijn nek bewoog om de omgeving goed te scannen. Ook boog hij zijn hoofd 180 graden verticaal naar achteren om vogels in de boomtoppen te bespieden. Met de lichtsterkte op 3000 ASA ingesteld en een statief kon ik de sfeer vastleggen, met zelfs de zonsondergang als tegenlicht! Een onvergetelijke ervaring. Yoehoe!