Vleugels van papier

“Sinds ik van de academie kom, doe ik vaak iets met vogels. In mei 2018 had ik een kleine expositie op een designbeurs in Den Haag. Het leek mij leuk om alle tuinvogels te maken. Dat bleken er véél te veel. Uiteindelijk heb ik er een stuk of 40 gemaakt. Op de expositie kwam uitgever Peter Müller een musje bij mij kopen. ‘We moeten hier een boek van maken’, fluisterde hij. Ik geloofde hem niet, maar anderhalf jaar later stuurde hij een e-mail. We zijn vogels gaan uitzoeken en die ben ik gaan knippen en plakken.”

“Ik stond ooit in een boekenmarkt en toen ik een boek opendeed zaten er allemaal oranje sproetjes op de bladzijdes. Ik heb een vriendin met rood haar en voor haar heb ik daar toen een portret van gemaakt. Sindsdien werk ik alleen nog maar met oud boekpapier. Ik ben geïntrigeerd door wat de tijd doet met papier: het gaat verkleuren, er ontstaan allemaal sproetjes, het gaat leven.”

“Ik ben elke donderdag naar de boekenmarkt op de Lange Voorhout in Den Haag gegaan en heb daar boeken met mooie patroontjes uitgezocht. Ik sta dan alleen maar boekjes te openen, ik kijk niet naar de titels, alleen naar het papier dat erin zit. Mensen kijken weleens: wat staat die nou te doen? Inmiddels kennen ze me op de boekenmarkt en houden ze boekjes voor me apart.”

“Eerst kijk ik naar enkele foto’s van een bepaalde vogel en dan maak ik een schets waarin ik de donkere stukken met potlood aangeef. De verkleurde voor- en achterpagina’s scheur ik uit de boeken. Dan begin ik met knippen en leg ik de stukjes papier klaar die ik nodig heb. In een laatje liggen allemaal kleine flardjes, diamantstukjes. Het blauwe veertje van de gaai komt van een heel mooi papier waarmee de kaft aan het boekje vast zat. Ik laat de vogels altijd op een titelpagina’s van een boek landen. De woorden gaan iets aan met de vogels – als een soort gesprekje.”

“Bij vogels begin ik gelijk met plakken. Ik maak op dezelfde manier portretten, maar daarbij durf ik dat niet – dan durf ik na een tijdje niet meer te ademen. Maar de vogels lukken eigenlijk altijd. Ik heb één mislukte vogel gemaakt. Toen was ik een beetje moe. Toen ‘ie klaar was, zag ik: dit is het niet. Het oogje zat raar en de vleugel zat scheef. Het zag eruit als een gehandicapt vogeltje.”

“Als kind zat ik op een natuurclub. Ik woonde in Leerdam en dan gingen we de dijk op met een verrekijker. Die voorliefde is altijd gebleven. Ik wandel veel in het bos en de duinen, dan weet ik alle namen van de vogels – maar dat komt doordat ik ze geknipt en geplakt heb.”