5x briljant blauw

Wie is er niet gek op ijsvogels? Ik ken veel niet-vogelaars die dolgraag ooit een ijsvogel willen zien. Dat is eigenlijk niet moeilijk – zelfs midden in een stadspark lukt dat vaak. Vroeger, als ik wist waar er eentje zat, ging ik eropaf en probeerde ik die te fotograferen. Meestal zonder succes. Langzaam leerde ik dat ik betere foto’s kreeg als ik een ontmoeting niet probeerde af te dwingen. Maar zie je er een, neem dan de tijd.

De ijsvogel op de foto zag ik in juli in het Horsterwold (Flevoland), waar ik vaak op zoek ga naar wespendieven. Ik hoorde een scherpe, korte fluittoon en zag een felblauwe flits. In de buurt lag een piepklein vijvertje. Met mijn kijker vond ik hem daar, gezeten op een lisdodde. Achter een rij struiken kon ik tot vlakbij komen zonder dat hij me opmerkte. Toen ik de lens voorzichtig tussen de bladeren doorschoof, had hij me wel door, maar de ijsvogel bleef zitten – blijkbaar vond hij mijn camouflage geruststellend.

De natuurontwikkeling rond de Eendragtspolder bij Zevenhuizen is een groot succes. Maar dat het een hotspot zou worden voor purperkoeten?! Daar heb ik eerder al over geschreven. Een exemplaar van deze intens blauwe, zuidelijke soort houdt zich daar al geruime tijd op – ook nog op het moment van schrijven.

Het weerbericht voorspelde een prachtige ochtend, maar niet de dichte mist die er bleek te hangen. Na drie uur chagrijnig wachten (ik had beter in bed kunnen blijven), trok de mist eindelijk op. En toen kwam hij tevoorschijn, prachtig langs de oever lopend, om even op een blad in de zon te pronken. Soms heb je maar één minuut nodig.

Nog zo’n ‘gewone’ vogel die het predicaat juweeltje verdient. Een vrolijke prachtverschijning in het voorjaar, vaak zingend en showend boven op een tak. De uitdaging is: hoe kom je als fotograaf dichtbij zonder dat hij wegvliegt? Zoals altijd – met geduld en rust. Ze zijn schuw, maar zodra ze doorhebben dat je geen gevaar vormt, gaan ze gewoon hun gang, zelfs als je dichtbij bent. Deze blauwborst in de Tuintjes op Texel kwam na een uur ‘vriendschap’ op slechts enkele meters van mij zingen.

Soms zijn er zóveel juweeltjes te zien, dat je niet meer weet waar je moet kijken. Dat is zeker het geval in Costa Rica – een land met een heuse ‘vogeleconomie’. Er leven talloze vogelliefhebbers, en zij weten allemaal dat wij als vogeltoerist graag betalen voor een unieke kans.

Dus toveren ze hun tuinen om tot vogelparadijzen. Velen zijn creatief: ze maken composities van takken, mossen en bloemen en verbergen daarin voedsel voor vogels. Anderen gebruiken minder charmante plastic ‘feeders’. Je bent er als vogelfotograaf bovendien nooit alleen. Je moet er dus goed over nadenken waar je gaat staan, zodat je geen rommel in beeld hebt, waar het licht vandaan komt, en, eenmaal gekozen, je plek bezet ook houden. Niet gemakkelijk, want er fladderen altijd minstens tien vogels om je heen die je aandacht trekken.

De irazukolibrie was een van de vele kolibries die ik fotografeerde. Met een sluitertijd van 1/6400 seconde en auto-ISO stelde ik scherp op de zijkant van het voederbakje, zodat ik de vogel kon vastleggen op het moment dat hij aanvloog.

De groene suikervogel was een stuk makkelijker te fotograferen. Het was voor mij alleen nog even wachten tot hij vrij stond van de aangevreten papaja.