Sneeuwgors: super cute!

Om de sneeuwgorzen te kunnen fotograferen, manoeuvreerde ik bedachtzaam naar een goede positie onderaan de dijk, liggend op de helling met de camera die op mijn linker ellenboog steunt. Hoewel zij zich van mij af bewogen terwijl ik me installeerde, gingen ze rustig door met zaadjes zoeken. Toen ik me stil hield, kwamen zij naderbij, tot enkele meters van mij vandaan.

De omstandigheden waren niet ideaal: de grote zonnekap moest ik van mijn lens halen omdat die te veel wind ving! Maar het licht was prachtig.

Na een uur hield ik het voor gezien en keerde ik terug naar mijn fiets bovenop de dijk. Een meisje dat nieuwsgierig was geworden door mijn gedrag, meldde zich. “Musjes?”, vroeg zij vriendelijk. “Nee joh, sneeuwgorzen!” Ze vroeg of ze mijn foto’s op de camera mocht bekijken. “Jeetje, wat super cute! Zoooo mooi!” Inderdaad! Ze zijn buitengewoon fotogeniek. Je kan ze bovendien observeren op aanraak-afstand terwijl ze hun gang gaan. Wat mij betreft het summum van vogelen.

Ik moest haar alles vertellen over de sneeuwgorzen. Vooral dat zij in zeer onherbergzame gebieden in het verre Noorden broeden en naar Nederland komen om te overwinteren, maakte indruk. Net als het feit dat ze door die verre broedplek ook weinig of geen mensen hebben gezien en dus ook niet erg van ons schrikken. Daarom dacht zij ook dat het musjes waren, want “musjes zijn ook vrij tam”.

Na het foerageren rustten de gorsjes uit de wind achter de keien op het strand. Een fraai tafereel. Zonder duidelijke motief pikten ze af en toe aan de keien, en sprongen ze, ondanks de wind, even erbovenop. Een cadeautje voor de fotograaf! Hoewel ik in de loop der jaren vele mooie foto’s heb kunnen maken van sneeuwgorzen, kan ik een kans om dat opnieuw te doen, nooit laten schieten. Niet alleen vanwege de foto’s, zij zijn gewoon te cute!