Een lucht vol putters

Op één van mijn wandelingen bij de IJssel - in de Duursche Waarden - kwam ik bij een terrein waar de zangvogels in deze tijd van het jaar veel voedsel vinden, zoals zaden van verschillende kruiden.
Het is een prachtig foerageergebied en een grote groep van enkele honderden putters had het ontdekt. Natuurlijk probeerde ik ze te fotograferen, maar dat is best lastig. Regelmatig vlogen ze op om verderop weer neer te strijken. De eerste keer dat ik ze zag was het grauw en donker weer. Geen goede omstandigheden om deze snel vliegende vogels te ‘schieten’.
Een paar dagen later scheen er een bleek winterzonnetje. Ik wist me zo te positioneren dat ik met dat zonnetje in de rug voldoende licht had, om met een snelle sluitertijd en niet al te groot diafragma enkele foto’s te maken. Je hebt daarvoor wel een behoorlijke telelens nodig.

Mijn leven lang heb ik een passie voor vogels. Ik ben jarenlang actief geweest als weidevogelbeschermer bij IVN Raalte. Nu ben ik daar nog steeds één van de gidsen bij de jaarlijkse vogelzangcursussen. We helpen mensen tijdens een wekelijkse lentewandeling om vogelzang te herkennen. Uiteraard vertellen we ook allerlei weetjes over de vogels die we horen en zien in de verschillende leefgebieden. Door corona zijn deze wandelingen vorig jaar helaas niet doorgegaan en ook dit voorjaar zal het wel niet lukken.

Kleine zangvogels, zoals deze putters, daar gaat over het algemeen mijn voorkeur naar uit. Maar als je een rover voor de lens krijgt is dat ook bijzonder en indrukwekkend. Eigenlijk geldt dat voor alle vogels.

Ik woon op de Sallandse Heuvelrug. Toen ik vorig jaar met pensioen ging, besloot ik mijn hobby een extra dimensie te geven door vogels te gaan fotograferen. Ik ben daar helemaal verslaafd aan geraakt. Regelmatig huur ik een fotohut, maar ook struin ik vaak door de natuur met mijn camera. Bijkomend voordeel is dat ik daardoor ook de noodzakelijke lichaamsbeweging krijg.

Ik zag eens twee zwarte spechten met elkaar spelen rondom een boomstam toen ik wandelde in het Boetelerveld. Ik kon voldoende dichtbij komen voor enkele foto’s. Ook het moment dat een grote bonte specht en een zwarte specht elkaar een beetje zaten te plagen was bijzonder. Dat was de eerste keer dat ik met mijn camera op pad was.

Eerder een boodschap: een natuurfotograaf dient zich altijd met respect voor die natuur te gedragen. Flora en fauna verstoren om toch maar een mooie foto te maken is wat mij betreft uit den boze. En wat je zeker nodig hebt is heel veel geduld!