Van botjes en balletjes

Roos Tol | zaterdag 23 maart 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 1172x

Geen mes en vork

Wij eten met bestek en kauwen ons voedsel fijn. Botjes, graten, onverteerbare schillen: dat scheiden wij vóórdat we beginnen te eten. We gooien geen heel beest naar binnen. En dan de maag verder het werk laten doen. Net zoals Peter liet zien deze week.
Uilen werken hun prooi met huid en haar, nagels en snavel, naar binnen. Alles wat niet verteerbaar is, komt er later als een keurig uilenballetje weer uit. Via de voorkant.
Per soort varieert de grootte, kleur en vorm van een braakbal.

Uitpluizen

Braakballen zijn interessant om te bestuderen. Wij mochten vroeger op school in de biologieles weleens uilenballen uit elkaar halen. Ik ben nog altijd blij als ik er eentje vind. Botjes, schedeltjes, snaveltjes, pootjes, stukjes vacht, misschien zelfs een vogelring; tandjes en veertjes.

Ontdekt!

Hoe geruisloos uilen ook mogen vliegen, aan de uilenballen ontdek je toch hun rustplaats. En helemáál zonder “schijt” zijn deze vogels evenmin; ze scheiden waterdunne ontlasting af die bestaat uit urine en wat-niet-in-de braakbal hoefde.

Niet alleen uilen

Er zijn veel meer soorten vogels die af toe een lekkere braakbal produceren. Ook meeuwen, kraaiachtigen, merels en lijsters, reigers, ijsvogels. Zelfs roodborstjes: insecten hebben soms onverteerbare harde schildjes!  

Maar mensen…

Misschien maar goed ook, dat mensen geen braakballen produceren. Het zou een rare samenleving worden en de riool- en afvalstoffenheffing zou enorm ingewikkeld zijn.

P.S. Peter liet ook drolletjes zien van een marterachtige. Niet elke vogelliefhebber zal daar blij mee zijn - marters vreten álles… ook vogeltjes, kuikens en eieren. Maar wat zijn ze mooi!

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over