Slikken of stikken

Piet J. van den Hout | woensdag 15 mei 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 976x

De toewijding waarmee de oudervogels met die handige inkeping in de bovensnavel kleine stukjes vlees afsnijden voor hun jongen, is vertederend. Dat er af en toe een hele vogelpoot naar binnen gaat is misschien even slikken, maar allerminst een halszaak.
 
Hoe anders is dat bij ons? Wij stikken al in een kippenbotje of een visgraat. Bij ongewenste hapjes gaan we kokhalzen, of, als de maag er kennis mee maakt, braken.
 

Braakballen

Uilen en roofvogels doen iets wat erop lijkt, maar niet hetzelfde is. Ze produceren braakballen, ingedikte klompjes van onverteerbaar voedsel. Die braakballen van uilen verschillen van die van de meeste roofvogels. Aan de schedeltjes en andere botjes uit de braakballen van de bosuilen die in en rond mijn tuin leefden, kon ik precies zien wat ze de laatste tijd gegeten hadden. Maar van de braakballen van valken in mijn West-Afrikaanse studiegebied werd ik weinig wijzer. Daar was nauwelijks een botje in te bekennen.
 
Dat komt omdat de maagsappen van roofvogels zoveel zuurder zijn dan die van uilen. En dat verklaart ook waarom we ons niet druk hoefden te maken over dat ingeslikte vogelpootje.
 
Dat neemt niet weg dat de oudervogels, vooral als de jongen nog heel klein zijn, hun best doen om ze kleine stukjes licht verteerbaar vlees te voeren. Ze plukken de prooien zorgvuldig kaal, omdat veren slecht verteren. Zo houden ze de verteringskosten laag en kunnen de jongen sneller groeien.
 
Omdat vlees zoveel makkelijker verteert dan planten, kunnen vleeseters met een veel simpeler maag-en-darmstelsel toe dan planteneters. Maar vergeleken met vele andere vleesetende vogels hebben de valken wel een heel bescheiden verteringsapparaat.
 
Hoe dát zo gekomen is, vertel ik volgende week.

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over