Met de Noorderzon vertrokken

Anjo Schouten | zaterdag 7 juni 2025 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 110x

Zo kijk je een paar avonden of het kuiken de stap gaat wagen, zo zit je tegen een lege kast aan te kijken. Dat zijn we niet gewend. Volgens het script hoort eerst voorzichtig een voetje op de tak, stukje lopen en weer de kast in. Helaas, steenuilen lezen het script niet.

De kast uit

Dat gebeurde ineens, zonder luid applaus van de kijkers. Het merendeel lag tenslotte te slapen. Het kuiken keek even rond en verdween in de duisternis. Vrouw vond het maar niks. Je zou toch denken, die kleine komt wel weer een keer de boom in? Vrouw gedroeg zich de hele dag erg onrustig. En maar roepen, steeds in de kast kijken, kind was zoek. Het was echt zielig voor haar. Sinds het moment van verdwijnen is er geen gebedel van het kuiken gehoord. Nu hebben we gebrek aan geluid bij de buitencamera. Hopelijk staat er volgend jaar een ander.

Waar is het kuiken?

Niemand die het weet. Er zijn op het erf veel verstopplekjes. Nu zijn er ook veel gevaren in de grote boze buitenwereld, het blijft gissen. Toch voelt het vreemd, ineens een lege kast, geen gehol over de tak. De hofnar is verdwenen. Laten we wel wezen, we hebben heel wat afgelachen om het kuiken. Om het overgewicht, wat ook wel zegt dat het niets te kort kwam. Veel muis. Ook veel knuffels van vrouw uil, wat het kuiken niet zo fijn vond. Maar moeders wil is wet, meestal. Wie weet komen de erfbewoners het kuiken nog eens tegen, dan zullen we er vast van horen.
En de ouders? Die hebben weer wat tijd voor elkaar.
Samen zijn