Nu de jonge kerkuilen zo snel de hooiberg aan het betrekken zijn wordt het steeds moeilijker om ze nog even te spreken te krijgen. Daarom deze week via M toch maar snel nog even een gesprekje geregeld, maar of dat nu zo'n goed idee was....
K1, K2, K3 en K4 tijdens de ringsessie (foto's: Monique Oudes). En ze leken zo'n voorbeeldige kuikens toen.....
Niet erg van harte
M had me vooraf al een beetje gewaarschuwd: ‘Deze Daltons zijn niet de makkelijkste in de omgang en met jou hebben ze misschien nog wel een appeltje te schillen. Zeg straks niet dat ik je niet heb gewaarschuwd.’ Nou, dat risico leek me nog wel mee te vallen, dus met toestemming van hun vader toch de ladder nog maar een keer bij de kast gezet om dit prachtige viertal nog één keer te spreken te krijgen, voordat ze de kast verlaten.
Toen ik bij het deksel van de kast aankwam hoorde ik binnen al een hoop gestommel en K1 die piepte: ‘snel de kuil in met z’n allen, daar is die lange weer die ons laatst uit de kast gevist heeft…’.
Rustig maar jongens, ik kom deze keer voor iets heel anders, probeerde ik nog terwijl ik het deksel een beetje optilde. Maar ‘klets’, had ik al een braakbal te pakken recht tussen m’n ogen en ik zou zweren dat ik K2 hoorde giechelen: ‘zo, die had je nog te goed van vorige keer’.
Ja, maar jongens laat me nou even uitleggen waar ik voor kom, het is echt…., ik kon nog net de volgende braakbal ontwijken, die vanuit de kuil in mijn richting werd gegooid (pas later toen ik weer achter mijn bureau zat realiseerde ik me dat ik in de schemer van de kast niet eens gezien heb hoe zo’n uiltje nu eigenlijk zo hard met braakballen kan gooien).
Nou, dan maar met de deksel dicht.
Met het deksel op een kiertje, probeerde ik nog: Jongens ik ga echt niemand uit de kast halen deze keer, beloofd, eerlijk. ‘Wij zijn geen jongens!, dat heeft die Mary zaterdag zelf gezegd’. ‘Ik wel', piepte K3 nog, maar dat ging eigenlijk verloren in het verontwaardigd gemopper aan de ander kant.
‘En die streken van afgelopen zaterdag, daar ben jij ook nog niet klaar mee als je dat soms dacht’, mopperde K4 verder. ‘Zodra ik kan vliegen zal ik je collectie kunstwerken op het erf eens flink komen uitbreiden’.
‘En mijn ring is te klein en ik wil hem ook aan mijn rechter poot’, piepte K2. ‘Waarom mag K1 hem wel rechts dragen en ik niet?’. Ja, maar die ring is echt niet te klein, probeerde ik weer. Dat hebben we echt netjes gecontroleerd. Hij zit keurig rondom los en kan makkelijk om je poot draaien. ‘Ik wil helemaal geen ring’, ‘en IK ook niet’, ‘en ik trouwens ook niet, je hebt ons verraden!’. Allemachtig, dit was dus waar M me voor probeerde te waarschuwen.
Maar dames en heer (zelfs ik leer langzaam bij), ik heb laatst in een blog uitgebreid uitgelegd waarom het voor de kerkuil als soort wel heel belangrijk is om jullie toch zo’n mooie glimmende ring te geven. Zeg nou zelf, ziet er toch ook best hip uit? ‘Hip? Zei je nou echt hip? Van welke generatie ben jij er eigenlijk een?, dinosauriër’. ‘En heb je zelf dan ook al zo’n ring, of is dat voor jouw soort niet belangrijk zeker?’
‘En als je het niet erg vindt, en ook als je het wel erg vindt trouwens, willen we nu weer graag alleen gelaten worden, want wij hebben nog wel meer te doen….’. ‘Of had je nog hele belangrijke vragen voor je volgende blog?’ ‘hahaha, ja da’s een goeie K1, z’n volgende blog, hihi…hi’.
Ik had wel honderd vragen die ik nog graag wilde stellen, maar was er inmiddels ook wel van overtuigd dat ik op geen enkele een zinnig antwoord zou krijgen. Daar zit je dan met je onderzoeksprogramma en een stel opstandige puberkuikens die nergens zin in hebben. We hadden hier duidelijk te maken met zowel een generatiekloof als een soortenkloof. Wat had ik nou eigenlijk verwacht; dat ik met een gezellig gesprekje even het mysterie van de kerkuil zou ontrafelen…?
Misschien vanavond nog eens even met M proberen. Dan hebben we in ieder geval niet zo’n gapende generatiekloof. En anders hebben we gelukkig de beelden nog om zelf onze hypotheses te vormen over waarom deze soort doet wat hij doet……
Note van de redactie:
De beelden van tijdens dit bezoek aan de kast zijn zorgvuldig weggemoffeld. Het was gewoon te pijnlijk voor alle betrokkenen om openbaar te laten staan.
Note van de auteur:
Dit verhaal is geheel gebaseerd op fictie. Elke gelijkenis met bestaande personen of dieren berust op louter toeval.
Later bleken er toch beelden te zijn van onze Daltons die aan het oefenen zijn om met braakballen te gooien... (voor iedereen die dacht dat ik zomaar wat had verzonnen).
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
