De meeste nesten zijn inmiddels leeg, de camera’s gaan bijna offline, en de blogpennen zijn ook zo goed als leeggeschreven. Ik heb nog net genoeg inkt voor mijn allerlaatste kerkuilblog van 2025.
De hele familie bij elkaar en nog een restprooi op voorraad voor wie er trek heeft.
Nachtelijke chaos op Grenslicht
De afgelopen nachten is het een grote chaos op het erf. Overal vliegen jonge kerkuilen rond, die vervolgens in, op en naast de hooiberg gaan zitten bedelen om prooi. Af en toe meldt zich ook nog een jongvolwassen bosuil in de hoop dat ook hij nog een prooitje kan meepikken. M en V vliegen af en aan en weten van gekkigheid niet meer waar ze nu weer heen moeten met de volgende prooi. Het seizoen wat zo netjes volgens het boekje verlopen is lijkt alsnog in chaos te eindigen.
Toch is het vooral genieten om te zien hoe er weer 4 prachtige kerkuilen zijn grootgeworden hier. Sinds Beleef de Lente hier neerstreek in 2020 brengt dat het totaal uitgevlogen jongen op 21. En daar komen voor de drie jaar daarvoor nog eens 14 jongen bij, hoewel dat zonder camera’s en honderden meekijkers wel wat minder betrouwbare informatie is.
Heerlijk gewoontjes
Dit seizoen is misschien nog het best samen te vatten als best een gewoon jaar, zonder grote uitschieters. Maar dat klinkt gelijk een beetje saai en dat was het allesbehalve. Er was misschien wat minder drama en spektakel dan in de meeste voorgaande jaren, maar dat gaf ook juist de rust en tijd om gewoon te genieten van een kerkuilengezin dat aan het opgroeien is en eens extra te letten op al die prachtige details die je daarbij voor de camera te zien krijgt.
Een voorzichtig begin
De prooibeschikbaarheid leek in het vroege voorjaar niet erg gunstig. Gelukkig hadden M en V (of in ieder geval V) dat ook in de gaten en ze besloten dit jaar voor een wat kleiner nest te gaan. Toch nog 5 mooie eitjes gelegd als startkapitaal.
Sommige kijkers maken zich graag af en toe zorgen en ook die werden dit jaar keurig op hun wenken bediend. Eind april was V het niet eens met werkzaamheden in de buurt van de hooiberg en ze verliet de kast om pas na een hele spannende 103 minuten weer terug te komen. M zat gelukkig al die tijd keurig naast de eitjes de wacht te houden, maar het kwam ook geen moment in hem op om misschien dan maar even op de eitjes de wacht te houden in plaats van ernaast.
Gelukkig was V de schrik snel te boven en is het broeden verder rustig verlopen. Vier prachtige wurmpjes was het resultaat en E5 die niet meer uitgekomen is maar nog een tijdje als warmhoudkruik voor de jonge kuikens heeft gediend.
Goed gevulde tafel
De prooibeschikbaarheid leek in de loop van de lente hier lokaal wel wat te herstellen en daardoor is er eigenlijk altijd wel genoeg eten in de kast gebracht. Zorgen over ondervoeding zijn er dit jaar eigenlijk niet geweest. De zorgen waren vooral of zo’n onthoofde woelrat wel op een verantwoorde manier naar binnen kon worden gewerkt; luxe problemen dus.
En ondanks die goede aanvoer hebben we toch twee keer kunnen zien dat M een vogel verschalkte in de hooiberg. In beide gevallen was het een jonge, overmoedige en enigszins onnozele huismus die binnen een halve meter van M ging zitten terwijl die overdag al buiten de kast verbleef. Zelfs voor een slechte vogeljager als de kerkuil was dat te eenvoudig en te verleidelijk.
Als zelfs een ‘oude’ man van 9 jaar je te pakken krijgt dan heb je iets niet goed gedaan als vogeltje. Maar voor de rest mankeert er nog weinig aan de vruchtbaarheid en de jachtcapaciteiten van deze man op zeer respectabele uilenleeftijd. Waarschijnlijk is ook juist zijn ervaring en detailkennis van deze omgeving een van de redenen waarom hij op deze leeftijd nog altijd zo succesvol is als hoofdjager gedurende een groot deel van de nestperiode.
Groeien, eten, trainen en keten in de kast
We hebben allemaal de metamorfose naar prachtuilen weer stap voor stap kunnen volgen en mee kunnen genieten van het eindeloze trainen en keten in de kast. Wat een energie zit er in dit viertal dat in de loop van het seizoen de voordehand liggende bijnaam de Daltons kreeg. M hieldt het dit jaar al vroeg voor gezien en verdween overdag de kast uit, maar ook V is hem niet lang daarna gevolgd op zoek naar een beetje rust om bij te komen van de hele nacht jagen.
Er is een diepgravend onderzoek gedaan naar de redenen of het nut van de enorme kuil die ook dit jaar weer gegraven is. Maar ook met al deze nieuwe inzichten blijft het gissen naar hoe het nu echt zit. Een interview met dit jonge grut, dat misschien nog wat inzicht had kunnen brengen, is jammerlijk mislukt en de reporter is met de staart tussen de benen afgedropen.
En dan eindelijk de hooiberg in
Dit is ieder jaar weer een van de hoogtepunten, niet alleen omdat de jongen dan al zo ver gekomen zijn, maar ook omdat het zo fantastisch is om te zien hoe ze letterlijk de vleugels uitslaan voor de camera’s en daar nog vele dagen in beeld blijven komen, soms zelfs bij daglicht. De prooiaanvoer gaat gewoon door en M en V gooien links en rechts de prooien de hooiberg in en zelfs K4 wordt nog keurig bediend in de kast. Totdat zij het ook niet meer uithoudt en onder luid gejuich (zo leek het echt even) door haar brusjes werd onthaald na haar eerste glijvluchtje.
Hun oefengebied wordt met de dag groter en inmiddels zitten ze al grote delen van de nacht ergens op het erf of zelfs daarbuiten. Met vliegen zijn ze al bijna niet meer te onderscheiden van hun ouders, maar dat zal met jagen nog wel wat anders liggen. Dit wordt de volgende belangrijke stap voor hen; zelfstandig leren jagen. Gelukkig worden ze in die periode nog wel bijgevoerd door de ouders, maar die gaan die ‘thuisbezorgd’ service ook langzaam dichtdraaien.
Laatste losse eindjes
Het was weer een fantastisch seizoen. Mary gaat in haar laatste blog daar iedereen nog voor bedanken, maar ik bedank nu alvast Ben en Mary voor hun bijdrage aan weer een mooi jaar bij de Beleef de Lente kerkuilen, voor het geval Mary dat vergeet te doen.
De meeste kijkers weten inmiddels wel dat via Natuurhoeve Grenslicht ook na het sluiten van de camera’s van tijd tot tijd een berichtje op onze Facebook pagina volgt over het wel en wee van de kerkuilen en de andere bewoners.
En voor degenen die geïnspireerd zijn geraakt door al die prachtige natuur die de afgelopen maanden voor de camera’s kwam en willen weten of zij misschien nog iets extra’s kunnen doen om te helpen dat te behouden verwijs ik graag naar het laatste blog van de boerenzwaluwen. Daar staan een paar tips bij elkaar.
En vergeet vooral niet nog even te genieten van deze laatste dagen.
Deze beelden gaan echt nooit vervelen. De Daltons die al vechtend en spelend belangrijke vaardigheden leren voor hun latere leven. Hoewel het nut van dit bijzondere standje niet direkt helemaal duidelijk is...
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
