Altijd lente

Roos Tol | maandag 15 april 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 961x

Aan de veren kent men de vogel?

Elk jaar in december duikt hij op, “onze” roodborst. Eerst even fourageren onder de voedertafel. En weer voor een maand of vier zijn prachtige zang in de tuin, de vrolijke fladder, het kwieke vluchtje. Elk jaar verbaas ik me over die knaloranje verenborst. Waarom heet een roodborstje niet oranjeborstje? Waarschijnlijk omdat de naam dan groter wordt dan het vogeltje…
Maar: man en vrouw zien er precies hetzelfde uit. Dus hoe weet ik nou of dit inderdaad hetzelfde oranjeborstje is als die van vorig jaar? Ik zie geen verschil!
En trouwens: hoe vindt hij/zij elk jaar opnieuw de weg terug naar precies míjn tuin? Of zouden het nakomelingen kunnen zijn met onze voedertafel-coördinaten in de genen?

Vragen, vragen, vragen….

Hoe herkennen ze elkáár, eigenlijk? Zie ik een groep mussen, dan zie ik wel verschil tussen mijnheer en mevrouw, maar ik zie niet Heer Mus A en Heer Mus B. Die mussen zien dat wel. Sterker nog, die mussen herkennen mensen! Luister maar naar hun geluiden. De hand die de voedertafel vult, krijgt een opgewonden schreeuw waarmee ze elkaar waarschuwen: vers eten! Dan wolkt het weer gezellig richting tafel met z’n allen.
Kauwen kennen hun partner feilloos in hun hele grote groep. Ze herkennen ook elkaars geluiden, waar mensen “herrie” horen.
Duiven: idem. Deze geef je klappen en die hoort bij mij.

Met vogels is het eigenlijk altijd lente

Dit éne roodborstje maakt dus wel winter, maar of het elk jaar hetzelfde roodborstje is, dat weet ik niet. Ik vind het razend knap als ie ’t wel is, en ik vind het ook razend knap als het een andere of een nakomeling is.
Jaarrond kijken we naar onze voedertafelvogels en jaarrond is het genieten.

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over