Nu te zien: de eider

Een groter contrast met het kleed van het vrouwtje is er niet. Dat is niet minder fraai, maar ánders: perfect aangepast om ongezien, rustig te broeden. Wat man en vrouw gemeen hebben is de bijzondere kop- en snavelvorm, met een ver naar achteren geplaatst oog. Doet mij denken aan een wilde zwaan. Of een paard, of eland.

Fors zijn ze ook, eiders. Ruim 2 kilo. Zware jongens dus. Een rotgans bijvoorbeeld, is aanmerkelijk lichter van gewicht, zo’n 1,2 kilo. Eiders doen er daarom wel even over om op te stijgen van het water. Ze hebben er een lange aanloop voor nodig om los te komen.

Eidereend, Waddeneend. Want om ze te zien in een beetje aantal moet je wél naar de Waddenzee. Helemaal geen straf natuurlijk. In groepen van soms wel duizenden vind je ze daar. Ze doen zich tegoed aan mossels op mosselbanken die permanent onder water staan. Ga bijvoorbeeld op de dijk staan aan de oostkust van Texel, zoals bij het baken de IJzeren Kaap. De lange takken in het water geven de mosselbanken aan, daar duiken de eiders naar voedsel. Als er net mosselvissers uit Zeeland bezig zijn, dan heb je pech. Eiders zijn gevoelig voor verstoring.

Een toplocatie om nu eiders te zien is de Slufter. Want daar, aan de westkust van Texel zijn de eiders volop aan het baltsen in de kreken van de kwelders. In groepen zwemmen de mannetjes opgewonden rond de vrouwtjes. Ze gooien hun kop naar achteren en weer naar voren en laten daarbij een laag, haast uilachtig geluid horen. Het klinkt als “hô hôhôoo…” of “hoe hooeee….” Je hoort het al van verre.

Na de paring gaan de vrouwtjes op de kwelders en in de duinen broeden, om later in het voorjaar weer tevoorschijn te komen met de jonkies. Donker getekende donsballetjes, die al direct te herkennen zijn aan hun eidersnuit.

Als de slag om de vrouwen is geweest, trekt de eider een minder mooi pak aan. In de zomer ruien ze daarom naar een minder opvallend kleed, dat we eclipskleed noemen. De man eider blijft toch ook dan makkelijk te herkennen. Juist, aan zijn snuit.