Het fenomeen Adri de Groot

“Ik heb de tijd dat ik op je stond te wachten goed benut”, zegt Adri als we in zijn blauwe Volkswagen wegrijden van station Lansingerland. “Die oeverzwaluwwand daar -hij wijst uit het raam-  wordt verstoord door die graafmachine. Ik heb meteen de gemeente gemaild, dat hielp. Iets verderop zijn wel nesten vernield. Toen ik in actie kwam, gaf de politie toe dat ze geen verstand hebben van natuurwetgeving, maar gelukkig bepaalde de Omgevingsdienst dat de werkzaamheden hier moeten stoppen. Niet dat die mannen dat altijd doen. Ze incasseren de boete en werken door. Je wordt er zo moedeloos van. Maar, als ik iets zie dat niet klopt, kan ik het niet laten gaan, dus toch weer erachteraan. Potverdorie! Dat dit nou het eerste is wat ik vandaag heb beleefd.” Later, rustiger, met uitzicht over de Zoetermeerse Plas, praten we over het Vogeldagboek.

“Juist, juist, ik zoek heel bewust naar dat ene moment dat echt leeft. Het is niet allemaal koek en ei. Dat gevoel klopt helemaal. Ik speur naar aparte voorvallen, waarbij je voelt dat er iets gebeurt en die publiceer ik op vogeldagboek.nl, zelfs als de foto’s minder scherp zijn. Je kan het leven niet regisseren, dus ik fotografeer alles wat de vogels overkomt. Ik heb nooit een plaatje in mijn hoofd, ik zie dat allemaal bij toeval. Je moet veel tijd buiten doorbrengen en veel kijken en dan kom je bijzondere gebeurtenissen tegen.”

“Wat mij altijd is bijgebleven was een knobbelzwaan die verward raakte met drie plastic lokeenden. Die gebruiken jagers om echte eenden voor de loop de krijgen. Ik ben uren bezig geweest om de Dierenambulance daar te krijgen, maar dan laat je niet los hè? Dan wil je die zwaan helpen, want anders is ie verloren met al dat gewicht. Ik wist dat het linke soep was, maar greep hem op het laatst zelf toen ie de kant op kwam om zijn redders te ontvluchten en kreeg een klap van zijn vleugel. Ik heb er wekenlang koppijn van gehad.”

“Ik ben wat dat betreft zelfs een soort sociaal werker. Ik stimuleer echt dat andere mensen met soortgelijke klachten ook naar buiten gaan voor wat ontspanning. Soms mailen ze mij en dan ga ik goed voor de antwoorden zitten.

Het is moeilijk precies uit te leggen wat de natuur met je doet, maar ik vind er de stilte. Ik heb altijd mijn driepootje bij me, of ik nou met de fiets ga of met de auto, zodat ik rustig kan zitten. En als je dan luistert, dan hoor je muizen piepen, dan hoor je zoemen, dan gaat heel je omgeving leven. Dan komen de dieren zo dichtbij en zit je er zo middenin, dan krijg je het gevoel dat ze contact met je maken. Ik weet wel, dat klinkt raar, ik praat ook niet met bomen. Maar toch zijn dat momenten die je geest enorm ontspannen. Als de gierzwaluwen of een haas steeds dichterbij en steeds dichterbij komen, dan voel ik: ja, joh, we horen bij elkaar. En dat is heerlijk.”

“Ik krijg tientallen, soms wel 50 reacties per dag. Laatst van iemand die op haar sterfbed lag en schreef: ik wil je bedanken voor al die fijne momenten die je me gaf. Dan denk ik: mens, je bent aan het eind van je leven en je schrijft me nog? Dat is echt ontroerend hoor. Zoveel mensen. Velen kunnen zelf niet makkelijk meer de natuur in.”

“Heel veel. Het is zo dramatisch. Als ik hier in de omgeving van mijn favoriete natuurgebied De Wilck kijk, gaan met name de akker- en weidevogels slecht. Alles verandert. Daar bij de plas staat een nieuw restaurant en daar komt er nog één. Het zijn allemaal kleine stukjes leefgebied die verdwijnen en je kan niet overal achteraan. De vogels nemen ook af door het gebrek aan insecten. Je ziet het niet terug in mijn foto’s, want ik fotografeer geen landschappen, maar dat alles sterk verandert is duidelijk.

Aan de andere kant ervaar ik wel dat er in de samenleving meer gevoelens voor de natuur komen, maar misschien ook omdat ik er middenin zit. Poe wat is het heet hier, zullen we naar buiten?”

“Ik heb dit jaar even getwijfeld. Ik ben bijna 73 en het vergt best veel energie om vogeldagboek.nl te maken. Ik ben meestal zo’n 4 uur per dag buiten. Dan is er het uitzoeken van de soms wel 1000 foto’s waarmee ik thuiskom, het bewerken ervan en het schrijven. Maar eigenlijk wil ik door zo lang het kan. Zolang ik kan. Ik hoop van harte dat we met z’n allen meer draagvlak kunnen creëren om te zorgen voor de natuur. Als het puntje bij het paaltje komt en er echt een beslissing genomen wordt, dan wordt bijna altijd de mens boven de natuur gesteld. Ik doe er op mijn manier in elk geval mijn uiterste best voor om te redden wat er te redden valt en dat zoveel mogelijk mensen liefde voor de natuur voelen. En ik hoop dat ik tot mijn dood toe nog steeds grutto’s kan zien.”

Terug thuis bij Adri in Benthuizen, springt de abonnee-teller van Vogeldagboek.nl naar 25.384. Hij staat in de woonkamer naast de eettafel bij een foto van een roerdomp, zijn lievelingsvogel.

Bent u benieuwd naar het Vogeldagboek van Adri? Meldt u dan aan op: www.vogeldagboek.nl.