Grazende koeien lokken boerenlandvogels

Gerard Keurentjes, tweede generatie agrariër, is geboren en getogen op de familieboerderij vlakbij Rutten. Dat is een groen polderdorp in de kop van de Noordoostpolder. Precies een eeuw geleden was de zoute Zuiderzee hier nog heer en meester. Maar in de jaren vijftig kreeg vader Keurentjes op het nieuwe drooggemalen land een boerenbedrijf toegewezen. Een lot uit de loterij voor het gezin uit de Achterhoek. ‘Grote families waren daar geen uitzondering in die tijd’, vertelt Gerard, ‘dus een toekomst op dit nieuwe land was voor ons een geweldige kans’. En die werd volop benut door de hardwerkende Keurentjes. In de loop van de tijd bouwde het boerengezin een goedlopende veehouderij met melkkoeien op.

Nadat Keurentjes jaren later het stokje overnam besloot hij het anders doen. Hij stapte tien jaar geleden over naar biologisch ondernemen. ‘Minder gericht op efficiëntie en dichter bij de natuur’, legt hij uit. ‘We zijn van vijfenzeventig koeien gekrompen naar vijfenvijftig’, vertelt de bioboer. ‘Maar geloof het of niet, we verdienen nu meer. De natuur blijkt heel veel terug te geven. Doordat we de koeien het grootste deel van het jaar buiten laten grazen, hoeven we geen buitenlands krachtvoer te kopen. We slepen dus geen grondstoffen over de wereld, dat is veel beter voor het milieu’. Dat de koeien zo’n negen maanden per jaar van het kruidenrijk grasland eten heeft meer voordelen, vertelt hij. ‘De runderen zijn gezonder en geven melk met een hoger vet- en eiwitgehalte. Bovendien zorgen ze met hun mest voor een rijke biotoop op het land’, aldus Keurentjes.

Maar ondanks zijn zelf gecreëerde natuurparadijs laat de terugkeer van de grutto’s en kieviten erg lang op zich wachten, vindt Keurentjes. ‘We doen hard ons best om het boerenland diverser te maken, samen met de leden van de plaatselijke agrarische natuurvereniging. Maar we kunnen niet alles alleen’, benadrukt hij. ‘We hebben steun nodig van de overheid, bijvoorbeeld van het Waterschap. Die maalt het land vaak droog in het voorjaar. Dan is er dus geen voedsel voor de vogels’. Voor die droogte heeft hij daarom een gedeeltelijke oplossing bedacht: ‘Plasdras gebied’. Door stukken land onder water te zetten, maakt hij levendige biotopen en hoopt hij een ideaal leefgebied voor vogels te scheppen. ‘Ik kijk uit naar de terugkomst van onze akkervogels. Ik hou het meest van de grutto’, vertelt hij. ‘Die zijn zo mooi sierlijk. Maar ik vind de scholekster ook een prachtige vogel. Ik kan niet wachten tot ze er weer zijn’.

Voor zijn vruchtbare initiatieven hoopt de veehouder wel op steun van de overheid. Hij heeft dan ook een belangrijke boodschap aan de overheid en de politiek. ‘Luister naar de boeren en laat de praktijk spreken’, zegt Keurentjes. Hij doelt onder meer op de strenge regelgeving die niet altijd goed aansluit bij de realiteit op het land. ‘Neem ons serieus, we staan immers aan het begin van de voedselketen. Help ons financieel bij vogelvriendelijke maatregelen maar geef ons ook wat meer vrijheid en vertrouwen als het gaat om flora en fauna’.