De slechtvalk down under...

Johan Arts | maandag 19 juni 2017 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 1097x

Wist u dat er door de Australische Aboriginals een sprookje wordt verteld over de slechtvalk? Dit mooie verhaal wil ik graag met u delen.

De slechtvalk en hoe de MAAN zijn staart kwijtraakte

In het begin van onze geschiedenis was de maan jaloers op de zon. Hij kon het maar moeilijk verkroppen dat de mensen hem de rug toekeerden en gingen slapen als hij tevoorschijn kwam en pas weer tot leven kwamen als de zon zich weer liet zien. Hij wilde dat hijzelf kon schijnen en niet alleen maar zwakjes het licht van een ander weerkaatsen. Dat de mensen hem ook belangrijk zouden vinden.
Aangezien vuur licht geeft, besloot hij het vuur van de mensen te stelen. Hij hing het als een staart achter zich aan en dacht op die manier meer aanzien op aarde te krijgen. De mensen zagen weliswaar dat de maan een lichtende staart had gekregen, maar het kon ze niets schelen. Nee, ze hadden wel iets anders aan hun hoofd: hun vuur was verdwenen. Ze konden zich niet meer warmen en niet meer koken. Hongerig en verkleumd van de kou moesten ze de nachten dicht tegen elkaar aan doorbrengen. Zelfs als ze twee dierenhuiden over elkaar aantrokken lagen ze nog te rillen van de kou!
Wie had hun vuur gestolen? Een paartje slechtvalken wees de maan als schuldige aan. Iedereen des duivels, maar de mensen stonden machteloos.

Toen de slechtvalken vanuit hun boom een tijdje hadden aangezien hoe beroerd de mensen er aan toe waren, kregen ze medelijden en wilden ze hen te hulp schieten. Mevrouw Slechtvalk zei tegen haar man: “Dat is toch hartverscheurend als je dat zo ziet. Het wordt echt tijd dat ze hun vuur weer terugkrijgen. Ik denk dat wij de enige levende wezens zijn die kunnen helpen. Per slot kan niemand sneller vliegen dan wij.”
Meneer Slechtvalk was een man van weinig woorden. Hij dacht een poosje zwijgend en met gesloten ogen na, keek zijn vrouw aan en zei: “De maan is slim en ziet alles. Daarom is het beter te wachten tot hij slaapt achter de horizon. Wij zijn snel, we pakken het vuur vliegensvlug van zijn staart en op topsnelheid duiken we terug naar de aarde.”
Daags erna al begonnen ze te oefenen. Het viel de mensen op dat de slechtvalken vaak plotseling vanuit grote hoogte als lichtflitsen naar beneden schoten. Ze vonden het een indrukwekkend schouwspel, maar hadden geen flauw idee wat de vogels in hun schild voerden.
Toen de slechtvalken na veel oefenen vonden dat ze in topconditie waren, vlogen ze op een vroege morgen zo snel ze konden naar de slaapplaats van de maan en in één snelle beweging stalen ze zijn staart. Het vuur brandde aan de snavels waardoor ze tijdens de duikvlucht het vuur van de een naar de ander moesten gooiden. Van grote hoogte lieten ze het vuur in de bossen vallen, die snel vlam vatten. Duizenden bomen stonden in lichterlaaie en verlichtten de vroege morgenlucht. De mensen waren uitgelaten en dansten van blijdschap.

De wakker geschrokken maan probeerde nog de valken te achtervolgen maar wist zich machteloos toen hij de razendsnelle vogels zich in duikvlucht naar de aarde zag storten.
Toen hij zag dat hele bossen brandden, beval hij de wolken om net zo lang te regenen tot alle vuur was gedoofd. Maar de slechtvalken waren niet alleen snel, slim waren ze ook. Ze hadden de wraak van de maan wel verwacht en hadden stukjes vuur in het binnenste van de bomen gestopt zodat het vuur nooit meer zou verdwijnen.

Weken van stortregens blusten alle bosbranden en vanuit hun hoge boom zagen de slechtvalken de mensen treuren over het verlies van het warme vuur. Maar zodra de aarde was opgedroogd leerden ze de mensen vuur maken uit hout door droge boomtakjes snel tegen elkaar te wrijven boven de pluizen van de lisdodde. Sindsdien kunnen de mensen zich weer warmen en kunnen ze hun eten weer koken.

En de maan? De maan is weer een bleke, blauw-gele ronde bol zonder staart die enkel nog het licht van de grote zon weerkaatst. Maar juist door dat bescheiden licht is de maan geliefd geworden bij de mensen. En zeker wanneer de volle maan aan de nachtelijke hemel verschijnt, zie je de mensen glimlachen en dichter tegen elkaar aan kruipen. En dat doen ze heus niet omdat ze het koud hebben…

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over