De oneindige lente

Anjo Schouten | woensdag 28 augustus 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 344x

De jas van vrouw

De kast doet me een beetje denken aan een slagveld.
Een soort strijd met een kledingkast en het "ik heb niks om aan te trekken." Gelukkig voor de uilen doen zij niet mee aan dat gedoe.
Ze moeten eerst ruien en zien er dan weer picobello uit.
Maar die rui, het ziet er wat sneu uit. Het lijkt me ook slecht voor het humeur.
Hebben vogels een humeur? Na langdurig te hebben samengewoond met parkieten zeg ik volmondig ja!
Tijdens de rui waren het chagrijnen.
Ik heb er alle begrip voor als vrouw dat ook een beetje is.
En al kan je het zo niet zeggen, de felheid waarmee een uiltje de kauwen te lijf gaat, ik verdenk haar. pittige actie
Met gestrekte klauwen in de aanval.

Uilengeluiden

Na al die maanden Beleefdelente dreigt er wel een vorm van vrijwilligersdeformatie.
Voor de chatters: fase 30.
Een ijskarmeneer uitleggen dat de volvette muis die daar rondscharrelde een rosse woelmuis is.
Hij dacht een gemankeerde vanwege het korte staartje, anders dan die lange staart met flaporen die het museumhuisje bewoont.
Bij het zien van honderden mestkevers op de heide bedenken hoeveel van die kevers in een uilenmaag verdwijnen.
Verrukt zijn als je in een flits een middelste bonte specht ziet.
Maar de kers op de taart: uilengeluiden.
Elke avond rond half 10 lieten de steenuilen van zich horen. Geregeld groot alarm, er zit ook een bosuil.
En sommige geluiden hebben geen beelden nodig. Het bekende "onderonsje". Ik vond het een vreemde tijd van het jaar voor zulke gezelligheid.
Haal dan maar mijn schouders op en bedenk dan dat er nu ook al kruidnoten in de winkels liggen.
Lekker steekhoudend argument.
Uilen doen vast heel veel dingen waar wij mensen geen weet van hebben. Wie weet laten ze in september weer wat "nieuws" zien.

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over