Zeldzame havengast

Jaren geleden zag ik zwart zeekoeten aan de westkust van Ierland, hun zuidelijkste territorium als standvogel. Langs de Noordzeekust reikt het broedgebied tot aan Denemarken. In Nederland is de soort een zeldzame wintergast. Dan zie je een verenkleed met veel meer wit.

Zwarte zeekoeten hebben de neiging om beschutte plekken zoals havens op te zoeken. Deze havengasten (ik heb ze ook in IJmuiden gezien) zijn leuke vogels; alert, redelijk tam en vrolijk van karakter. Het was bijzonder om de vogels langdurig en van dichtbij te kunnen observeren. Ik zag ze duikend jagen, zich poetsen en veelvuldig met de vleugels wapperen. De vogel van vorig jaar bleef zeer lang (tot eind april!) in de haven van Oudeschild hangen. Een paar keer, met heel rustig weer, ging hij de Waddenzee op maar bleef dan dicht bij de kust.

Het grootste probleem bij het fotograferen van deze zeevogels is; hoe kom je zo laag mogelijk om mooie foto’s te maken? Ik doe het volgende; tellen hoe lang ze duiken en vervolgens, als zij onder water zijn. haast ik me bij de waterkering naar beneden en ga dan zitten vlakbij de plek waar ik denk dat hij weer opduikt! Uiteraard met de zon zoveel mogelijk in de rug. Dat lukte mij vaak bij de zeekoeten.

Het is leuk om de te zien hoe de vogel reageert. Eerst de verrassing: huh, je was toch daar ginds!? En daarna: oké dan, neem de foto’s maar! Deze tactiek werkt overigens alleen bij de tamme zeekoeten en alken. Andere watervogels zullen met de schrik wegvliegen, en dat wil je ze niet aandoen.

De zeekoet van 2021 begon al langzaam zwarter te worden in het voorjaar. Het was interessant om te zien hoe dat geleidelijk gebeurde. Helaas ging hij er vandoor voordat hij het hoogtepunt had bereikt en in zomerkleed rondzwom.

Ik hoop dat de vogel van dit jaar blijft totdat hij helemaal zwart is!